نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• غلامرضا قادری ¹
• علی گزانچیان ²
• محمود یوسفی ²

¹ عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی

² کارشناس ارشد مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان خراسان رضوی

چکیده

کشت مخلوط میتواند بعنوان یکی از راههای افزایش عملکرد و پایداری تولید در واحد سطح مطرح باشد. امروزه کشت مخلوط گراس با لگوم بخاطر بالا رفتن ارزش غذایی علوفه مخلوط به لحاظ تأمین انرژی از گراس و پروتئین از گونه لگوم بیشتر مرسوم است. بمنظور تعیین قابلیت تولید علوفه کشت مخلوط دو گیاه چند ساله یونجه Medicago sativa v.cody)) و آگروپایرون (Agropyron desertorum) در شرایط دیم شمال خراسان، آزمایشی با دو میزان بذر یونجه و آگروپایرون بصورت خالص و مخلوط اجرا گردید. تیمارها شامل کشت خالص دو گونه و سه نسبت مخلوط 33، 50 و 66 درصد از هر گونه بود که در دو روش درهم و ردیفی کشت گردید. در روش کشت مخلوط ردیفی، فاروهایی به فاصله 40 سانتیمتر ایجاد شده و گونه ها در ردیفهای متناوب کشت شدند. در روش درهم، زمین پس از تسطیح دست نخورده باقیمانده و بذرها بصورت دست پاش کشت گردید. آزمایش بصورت اسپلیت پلات در چهار تکرار در قالب بلوک کامل تصادفی اجرا گردید. این طرح طی سالهای 79- 1374 در ایستگاه تحقیقات منابع طبیعی شمال خراسان با متوسط بارندگی سالانه 270 میلیمتر اجرا شد. برداشت گونه ها در فصل بهار در مرحله گلدهی یونجه و خوشه دهی آگروپایرون صورت گرفت. علوفه بدست آمده بصورت تازه و خشک توزین شده و وزن خشک دو گونه به تفکیک و در مجموع هر سال اندازه گیری شد.عملکرد علوفه خشک مجموع دو گونه در تیمارهای خالص و مخلوط و همچنین سهم هر گونه در مخلوط، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تجزیه آماری شش ساله اجرای طرح نشان داد که عملکرد گونه ها ارتباط مستقیم با بارندگی سالانه داشته و در بین تیمارها، مخلوط 66 درصد یونجه و 33 درصد آگروپایرون بیشترین عملکرد را داشت. متوسط عملکرد علوفه خشک یونجه خالص 8/1 تن در هکتار و آگروپایرون خالص 2/1 تن بود. به لحاظ عملکرد علوفه، در تیمارهای مخلوط، گونه غالب یونجه و گونه مغلوب آگروپایرون بود، بهمین دلیل سهم آگروپایرون در مخلوط بتدریج کاهش یافت. بطور کلی، نتایج این تحقیق نشان می دهد که بهترین ترکیب گونه ای مخلوط، نسبتی حدود دو سوم یونجه و یک سوم آگروپایرون قابل توصیه بوده که این نسبت می تواند در احیاء اراضی دیم کم بازده استان خراسان شمالی مورد استفاده قرار گیرد.
 

کلیدواژه‌ها

• کشت مخلوط
• یونجه
• آگروپایرون
• تولید علوفه

عنوان مقاله [English]

The forage production Comparison of alfalfa and wheatgrass as affected by seeding rate on mixed and pure cropping.

نویسندگان [English]

• Gholam reza Ghaderi ¹
• Ali Gazanchian ²
• Mahmood Yousefi ²

چکیده [English]

Intercropping is considered for increasing and stability of yield in per unit. In general, mix cropping legumes and grasses species has been applied to enhancement of nutrient value and supply energy and protein on grasses and legumes respectively. A field experiment, was conducted to compare forage production of mixed alfalfa (Medicago sativa v. cody) and wheatgrass (Agropyron desertorum) species with proportion of 33, 50 and 66 percent and pure cropping in the north Khorassan (Sisab station) from 1994 to2001 with two levels 15 and 20 kg/ha of seeding rate. The seeds were sown into furrows with 40 cm wide for row intercropping and broadcasting for mixed cropping treatments. The treatments were arranged in split plot and randomized complete block design with four replications. Forages harvested at flowering and heading stage of alfalfa and wheatgrass, respectively. Dry matter weight considered for comparison of yield production of the treatments. The average forage yields of alfalfa and wheatgrass were 1.8 and 1.2 ton/ha respectively in pure stands. Alfalfa standes gradually dominated the wheatgrass in mixed and row intercropping. The highest yield was obtained in the mixed cropping of 66% alfalfa and 33% wheatgrass. There were no differences between seeding rate treatments. However, the results suggest that the best combination species for improving production is 66% alfalfa and 33% wheatgrass. This ratio could be used for renovation of pastures in the poor and dry areas in north Khorassan province.
 

کلیدواژه‌ها [English]

• Intercropping
• Medicago sativa
• Agrpyron desertorum
• forage production